Oost-Indische Buurten

Jack Hompe komt uit een familie die sinds het einde van de negentiende eeuw in Indië woont. Hij werd op 20 september 1917 in Batavia geboren en vertrok in 1937 naar Nederland voor de studie Indologie. Tijdens de oorlogsjaren was hij als enige van zijn familie in Nederland. In 1945 werd hij opgeroepen voor Indië en als bestuursambtenaar van het NICA aangesteld op Sulawesi (vh Celebes). Het NICA, de Netherlands Indies Civil Administration, was in 1944 opgericht om het bestuurlijk gezag in Indonesië (voormalig Nederlands-Indië) van de Japanners over te nemen.Na een aantal roerige jaren, waarin Jack op diverse plaatsen was belast met het herstel van het rechtspraaksysteem en ook een periode was geïnterneerd, werd het steeds duidelijker dat de koloniale tijd voorbij was. In 1950 koos Jack ervoor om met zijn gezin terug te keren naar Nederland. In 1963 vestigde het gezin zich in Nijmegen waar Jack een baan als studentendecaan aan de Katholieke Universiteit Nijmegen, nu Radboud Universiteit, aanvaardde. Hij bekleedde er daarna diverse bestuursfuncties.

Daarnaast was hij een sociaal bewogen voorvechter van Indische activiteiten en organisaties en betrokken bij de activiteiten van Stichting SARI, een werkgroep die lezingen over Indische onderwerpen organiseert. Hij is op 8 februari 2000 in Nijmegen overleden.

Bron
-        Pieke Hooghoff

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Jack Hompestraat (1)

Hanna C. Hilgers, roepnaam Hannie (geboren op 14-5-1918 te Bandoeng en overleden op 6-9-1943). Hannie Hilgers liet na de capitulatie van het KNIL twee geallieerde militairen onderduiken, die een heenkomen zochten naar Australië. Zij vonden eerst onderdak hij de familie Hilgers te Batavia, daarna in een verpleeghuis voor geestelijk gehandicapten en vervolgens bij een particulier. Door verraad werd zij, en met haar de twee militairen en een vierde persoon, in augustus 1943 gearresteerd. Allen werden op 6 september 1943 onthoofd.

Bron
-         Digitaal Erfgoed Almere, Vaststellen straatnaamgeving Almere in 1993, https://digitaalerfgoed.almere.nl/detail.aspx?ID=1522259

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Hanna Hilgersstraat (1)

Jan Hilbers werd op 1 maart 1925 geboren te Wijk aan Zee en Duin. Hij overleed op maandag 13 januari 1947 te Buitenzorg, Nederlands-Indië. Hij ligt begraven op het Jakarta Ereveld Menteng Pulo. Hij was soldaat 3-R Gr 1 Brig. Na de oorlog werkte Jan bij kruidenier van Son in de Voorstraat. In mei 1946 werd hij opgeroepen voor militaire dienst en ingedeeld bij het 3e Regiment Grenadiers. Op het m.s. Oranje vertrok hij in oktober 1946 naar Indië waar hij op 1 december 1946 aankwam.In januari 1947 werd hij ziek. Hij overleed op 13 januari in een ziekenhuis aan tyfus. Zijn begrafenis vond plaats op de begraafplaats Kedoeng Halang te Buitenzorg. Later is hij herbegraven op het Nederlands ereveld Menteng Poeloe te Djakarta. Hij is een van de negen inwoners uit Beverwijk die door oorlogshandelingen in het voormalige Nederlands-Indië zijn omgekomen. Het 'Indië-monument' in Beverwijk is opgericht ter nagedachtenis aan deze negen inwoners.

Bron
-           http://www.awn-beverwijk-heemskerk.nl/pdf/oorlogslachtoffersNI.pdf (13-11-2017)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Hilbersplein (1)

Joannes Benedictus van Heutsz (Coevorden, 3 februari 1851 – Montreux, 11 juli 1924) was een Nederlands luitenant-generaal, onder meer gouverneur-generaal van Nederlands-Indië van 1904 tot 1909 en militair en civiel gouverneur van Atjeh. Van Heutsz nam in 1867 als jonge 16-jarige volontair dienst bij het Instructie Bataljon in Kampen. Hij werd in 1873 op zijn verzoek overgeplaatst naar het Nederlandsch-Indische leger en vertrok in september van dat jaar naar Soerabaja. Hij vroeg en kreeg overplaatsing naar Atjeh en diende daar bij het 3e Bataljon Infanterie.

Conrad Emile Lambert Helfrich is geboren te Semarang, Nederlands-Indië, op 11 oktober 1886 en overleden te 's-Gravenhage op 20 september 1962. Hij was een Nederlands marineofficier. Hij is op 16 december 1919 getrouwd met Augusta Clasina Gieben. Uit dit huwelijk werden twee zoons en twee dochters geboren. Helfrich volgde na de 3-jarige HBS van 1903 tot 1907 de opleiding tot zeeofficier aan het Koninklijke Instituut voor de Marine te Willemsoord en specialiseerde zich vervolgens als torpedo-officier. Hij was in de periode van 1919 tot 1922 geplaatst bij de marinestaf in Den Haag, toen men zich daar bezighield met het opstellen van een nieuw vlootplan voor Indië. Van 1922 tot 1924 volgde hij de cursus aan de Hoogere Marine Krijgsschool, blijkbaar met uitstekend resultaat: hij werd na afloop benoemd tot leraar aan de Krijgsschool, welke functie hij tot 1927 bleef vervullen. In de jaren 1920 viel ook zijn eerste publicistische arbeid; in verband met zijn verdere loopbaan is frappant dat hij in het Marineblad schreef over Onze Weermacht in Nederlandsch-Indië in een toekomstig Pacific-conflict (1926) en over 'De Staatsmarine" (1927). Eind 1928 ging Helfrich naar Indië als commandant van de nieuwe torpedobootjager 'Piet Hein’.

Karel van der Heijden (Batavia, 12 januari 1826 - Arnhem, 26 januari 1900) was een Nederlands generaal, onder meer militair en civiel gouverneur van Atjeh. Van der Heijden werd in Nederland op een Arnhemse kostschool opgevoed waar hij in 1841 dienst nam in het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL). In 1848 maakte hij als sergeant de tweede expeditie tegen Bali mee, en in 1849 de derde expeditie tegen Bali. In 1867 werd hij benoemd tot majoor en gewestelijk militair commandant van Banka. In 1872 werd hij luitenant-kolonel en in deze rang nam hij in 1874 deel aan de campagne om de Atjehse kraton te veroveren. Na een periode als militair commandant in Semarang en Padang keerde hij als kolonel terug naar het nog steeds onrustige Atjeh. Hij was vanaf juni 1877 waarnemend militair en civiel gezaghebber in Atjeh. Tijdens de expeditie naar Samalanga en Meureudoe in 1877 verloor hij op 26 augustus in de strijd een oog. In januari 1878 werd kolonel Van der Heijden benoemd tot gouverneur en militair bevelhebber in Atjeh.

Mohammad Hatta (1901-1980) is een Indonesisch politicus. Geboren in Fort de Kock (Minangkabau, Sumatra) en kreeg een Nederlandse opleiding. Studeerde economie aan de Economische Hogeschool te Rotterdam en was bestuurslid van de lndonesische studentenvereniging "Perhimpunan Indonesia" . Hij behoorde tot de 'non-coöperatieve richting' van de lndonesische nationalistische beweging. In 1927 liep tegen hem en mede-studenten een geruchtmakend proces wegens het vermeende verzet tegen het koloniale bewind, maar werden vrijgesproken. Door communistische infiltraties werden de anti-communisten Hatta en Sjahrir geroyeerd uit de Perhimpunan lndonesia. Teruggekeerd naar Indonesie werd Hatta in 1934 samen met Sjahrir gearresteerd door de koloniale autoriteiten en zonder vorm van proces vastgezet in het interneringskamp Boven-Digoel en later op het Molukse eiland Banda. 
In 1942 vrijgelaten, werd hij door de Japanse bezettingsautoriteiten aangsteld als adviseur. In die hoedanigheid probeerde Hatta de scherpste kantjes van de bezetting te verzachten en Indonesië in stilte voor te bereiden op onafhankelijkheid. Hatta was de opsteller van de onafhankelijkheidsverklaring van 17 augustus 1945 en mede-proclamator samen met Soekarno. Hij was van 1945 tot 1956 vice-president van de Republiek Indonesie,  tijdelijk minister van financien en in 1948 ook premier. Hij en Soekarno konden een communistische opstand in Madioen neerslaan, hetgeen de lndonesische onafhankelijkheidsstrijd in de Verenigde Staten meer krediet gaf. Hatta probeerde tot een compromis te komen met de Nederlandse regering maar kon de Tweede Politionele Actie niet voorkomen. Hij en andere republikeinse leiders werden wederom kortstondig geinterneerd maar werden onder internationale druk vrijgelaten. Hij leidde in 1949 de lndonesische delegatie tijdens de 'Ronde Tafelconferentie' in Den Haag, en nam op 27 december  1949 formeel in Amsterdam de erkenning van de soevereiniteit van Indonesië in ontvangst. Hatta was een begenadigd politiek schrijver, maar geen groot spreker zoals Soekarno. De samenwerking tussen de Sumatraan Hatta met de Javaan Soekarno was over het algemeen goed, maar hij had binnenskamers een afkeer van Soekarno's populisme. In 1956 trad Hatta af als protest tegen de toenemende autoritaire tendensen van de president. Daarna gaf hij les aan de universiteit. Hatta was verbolgen over Soekarno's dubbelzinnige rol tijdens de communistische couppoging van 1965, maar was in zijn laatste jaren ook zeer kritisch tegenover de militaire dictatuur van president Soeharto en de 'Nieuwe Orde'. 

Bron
-         Frederik Erens

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Mohammed Hattastraat (1)

Haroekoe (in de nieuwe spelling Haruku) is een Moluks eiland in de Bandazee in Indonesië en ligt ten oosten van Ambon en ten westen van Saparua. Ambon, Haruku, Saparua en Nusalaut werden samen ook wel Ambon Lease genoemd. Het eiland is 178 km2 en het hoogste punt van Haruku is circa 600 meter. Het heeft ruim 24.000 inwoners (2010). De dorpen hebben een christelijke of moslimbevolking. In 1820 is aan het voorgebergte fort Nieuw-Zeelandia gebouwd.

Bronnen
-           P.A. van der Lith, Encyclopaedie van Nederlandsch-Indië, deel 2 (1896-1905), p.21.
-           https://nl.wikipedia.org/wiki/Haruku_(eiland) (13-11-2017)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Haroekoeplein (1), Haroekoestraat (1), Haruku (1)

Hendrik Hamel of Hendrick geboren in 1630 te Gorinchem en daar op 12 februari 1692 overleden. Hij was een Nederlands zeevaarder. Hij is vooral bekend geworden door het verslag van zijn schipbreuk en jarenlang verblijf in Korea dat in Europa tijdenlang de enige bron van informatie was over dat land. De VOC-boekhouder Hendrik Hamel stapte in 1653 in Batavia aan boord van het schip De Sperwer voor een korte tocht naar de Japanse handelspost Deshima. Door de plotseling oprukkende storm sloeg het schip kapot op een onbekende kust die van Korea bleek te zijn. Van de 64 opvarenden overleefden 36 de schipbreuk.

Bronnen
-           P.C. Molhuysen, P.J. Blok en Fr. K.H. Kossmann, Nieuw Nederlandsch Biografisch Woordenboek, deel 8 (Leiden 1930), p.677-678.
-           https://nl.wikipedia.org/wiki/Hendrik_Hamel (13-11-2017)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Hendrick Hamelplantsoen (1), Hendrick Hamelstraat (1)

Hambroek werd in 1607 te Rotterdam geboren en studeerde in Leiden. Hij werd in 1632 predikant in Schipluiden en kwam op 11 november 1647 in Batavia aan. In 1648 ging hij naar Formosa. In 1661 werd hij bij de verovering van het eiland door Koxinga gevangen genomen. Hij zou toen als onderhandelaar naar het Nederlandse fort gezonden, getrouw aan zijn gegeven woord, vrijwillig naar de vijand zijn teruggekeerd en daar in juli ter dood zijn gebracht.

Bron
 -          P.A. van der Lith, Encyclopaedie van Nederlandsch-Indië, deel 2 (1896-1905), p.9.

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Hambroekstraat (1)

Halmahera is met 17.780 km² het grootste eiland van de Molukken. Er wonen ongeveer 450.000 mensen (2010). De hoofdplaats Sofifi heeft ruim 36.000 inwoners. Op het stervormige eiland bevindt zich een aantal actieve vulkanen en is de stratovulkaan Gunung Gamkonora het hoogst met 1.635 meter. Naast Halmahera liggen de kleine, maar invloedrijke eilandjes Ternate en Tidore, elk met een eigen sultan, en de eilandjes Makian, Bacan en Moti. De Spanjaarden en de Portugezen waren de eerste westerlingen die het eiland ontdekten rond 1525. In 1660 kwam het gebied onder Nederlandse invloed te staan. Zij sloten verdragen met de sultans van Ternate en Tidore, die traditioneel veel invloed hadden op respectievelijk Noord- en Zuid-Halmahera. De belangrijkste producten zijn specerijen, sago, rijst, kokosnoten, hars en tabak.

Bronnen
-           P.A. van der Lith, Encyclopaedie van Nederlandsch-Indië, deel 2 (1896-1905), p.8.
-           J. Bezemer, Beknopte Encyclopaedie van Nederlandsch-Indië (1921) p.179.
-           https://nl.wikipedia.org/wiki/Halmahera (10-11-2017)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Halmaheiraplein (1), Halmaheirastraat (1), Halmaherastraat (2)

Guinea

Zie Nieuw-Guinea.

De Goya werd in 1938 in Bremen als vrachtschip in de vaart genomen om in 1949 in Hamburg verbouwd te worden tot emigrantenschip. Ze voer voornamelijk op Australië en Canada en was tevens verantwoordelijk voor het vervoer van de elfde groep Molukkers naar Nederland in 1951.

Bron
-           http://www.gahetna.nl/collectie/index/nt00336/achtergrond/boten/goya (10-11-2017)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Goya (1)

Gorontalo is een provincie in Indonesië, gelegen in het noorden van het eiland Celebes. Er wonen ruim 1.134.000 mensen (2014). Ook de hoofdstad van deze provincie heeft de naam Gorontalo. Gorontalo ligt op de noordelijke arm van het schiereiland Minahasa en heeft een oppervlak van 11.257 km2. Vanaf 2000 is de provincie afgescheiden van de provincie Noord Sulawesi. Vanaf het begin van de zestiende eeuw vestigden zich eerst de Portugezen in 1525 en vanaf 1550 de Spanjaarden met enkele forten, totdat de Nederlanders via de VOC alle Europeanen verjaagden. Ook de lokale vorsten kwamen onder de heerschappij van de Nederlanders. Pas in 1942 werd de bevolking onafhankelijk van Nederland.

Bron
-           https://en.wikipedia.org/wiki/Gorontalo (10-11-2017)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Gorontalostraat (1)

De gordel van smaragd is een bijnaam van Nederlands-Indië die bedacht is door Eduard Douwes Dekker, alias Multatuli. In zijn Max Havelaar of de koffieveilingen der Nederlandsch Handel-Maatschappij uit 1860 draagt Multatuli zijn boek op aan Willem den Derden, Koning, Groothertog, Prins… meer dan Prins, Groothertog en Koning… Keizer van ’t prachtig rijk van Insulinde dat zich daar slingert om den evenaar, als een gordel van smaragd…

Bron
-           Eduard Douwes Dekker, Max Havelaar (1859), p.160.

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Gordel van smaragd (1)