West-Indische Buurten

Baron, of ook wel Balon genoemd, was een medestrijder van de bekende vrijheidsstrijder en guerrillaleider Boni in het Suriname van in de achttiende eeuw. Hij was slaaf geweest bij een Zweedse kolonist, Dahlberg die hem doorverkocht aan een jood. Baron weigerde mee te gaan met zijn nieuwe meester, waarop Dahlberg hem liet straffen. Baron vluchtte en sloot zich aan bij de Marrons van Boni.
De groep richtte toenemende schade aan, onder andere opererend vanuit Fort Buku, een versterkte nederzetting in het oerwoud. In Paramaribo werd gedacht dat Baron de leider van de Marrons was, maar dat was niet in overeenstemming met de werkelijkheid. Hij was echter ambitieus en weigerde zich van tijd tot tijd aan het gezag van Boni te onderwerpen. Baron was niet zoals vaak wordt vermeld tot het einde bij de verdediging van Buku aanwezig toen dit fort ten val kwam in 1772. Begin 1773 bevond hij zich weer bij de groep van Boni. In 1774 sneuvelde Baron bij een aanval op een plantage.

Bronnen

• Hoogbergen, Wim, De Boni-oorlogen, 1757-1860; Marronage en guerrilla in Oost-Suriname (Utrecht 1985).
• Meel, Peter, en Hans Ramsoedh (red.), Ik ben een haan met een kroon op mijn hoofd. Pacificatie en verzet in koloniaal en postkoloniaal Suriname (Amsterdam 2007) 80-90, 304-306.

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Baronstraat (1)

Bantaskine was een katoenplantage aan de Surinaamse kust, in het westelijk district Coronie. In de periode 1797-1802 vonden de grote uitgiftes van plantages plaats aan de Saramacca en de Coroniaansekust. Lot no. 221, het latere Bantaskine, was uitgegeven aan J.P. Slengarde de Demerary. Slengarde heeft de grond echter nooit gecultiveerd en hij verkocht het in 1818 aan tussenpersoon A. Cameron, die de grond onmiddellijk transporteerde aan William Robertson. Robertson is de werkelijke aanlegger van de plantage ‘…en welk perceel land is aangelegd tot eene katoen plantage genaamd Bantaskine en waarop zich bevinden behalve de vereischte suffisante gebouwen een aantal van 87 koppen slaven, zijnde dit perceel land door voornoemden William Robertson in cultuur gebracht en van slaven en gebouwen voorzien…’ (request 1824). In 1824 is William Robertson overleden en de plantage werd verkocht aan James Fowers en James Barclay te Glascow en aan James MacPherson in Rotterdam. In 1832 was Bantaskine een katoenplantage en 1.000 akkers groot. In 1843 kwam Bantaskine in handen van Alexander MacIntosh, die tevens eigenaar was van enkele andere plantages, waaronder Leliëndaal. In 1854 voegde Macintosh de producties van Bantaskine en een naastgelegen plantage samen, en werkten 105 slaven en één vrije arbeider op de gronden. Het product was nog steeds katoen. In de daarop volgende decennia ging Bantaskine vaak van de ene eigenaar naar de andere, tot er in de late jaren nul van de twintigste eeuw nog slechts 18 contractarbeiders werkzaam waren en de grond de naam plantage niet meer waard zou zijn. Vandaag de dag is een groot deel van de voormalige plantage overwoekerd, maar is er nog wel wat bebouwing te vinden.

Bronnen
-          Haag, Jaap, ‘Oude plantagenamen in Diemens nieuwste woonwijk’ HKD, 17. 
-          http://www.surinameplantages.com/archief/b/bantaskine
-          Dikland, Philip, 2004 op http://www.suriname-heritage-guide.com/ Rubriek ‘Geschiedkundige informatie’, gebied ‘Coronie district’, map ‘plantages’, Bantaskine 2004-01 geschiedenis.pdf

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Bantaskine (1)

Camille E. Baly (Sint Maarten, 1936 – Sint Maarten, 2012) was dichter, schrijver en voordrachtskunstenaar. In zijn werk maakte hij veel gebruik van de oral history van de Bovenwindse eilanden van de voormalige Nederlandse Antillen. Hij schreef voornamelijk in het Engels, maar gaf ook voordrachten in het Nederlands. Hij diende lange jaren als het hoofd van het bureau Cultuur en Opvoeding van het eiland Sint Maarten.

Bron
-           Prof. dr. Gert Oostindie, directeur KITLV in 'Advies-KITLV-straatnamen-Amsterdam.pdf' d.d. 19-6-2019

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Camille Balystraat (1)

Aruba is (sinds 1986) een zelfstandig land in het Koninkrijk der Nederlanden, gelegen voor de kust van Venezuela. Het eiland is circa 30 km lang en ongeveer 5,5 km breed. Het heeft een oppervlakte van 193 vierkante kilometer en 101.541 inwoners. De hoofdstad is Oranjestad.

Frank Martinus Arion, schrijversnaam van Frank Efraim Martinus (Curaçao, 1936 – Curaçao, 2015), was schrijver, dichter en taalwetenschapper. Hij werkte in Nederland, Suriname en op de Nederlandse Antillen en schreef in het Nederlands en het Papiaments. In 1955 vertrok Martinus Arion naar Nederland om Nederlandse taal en letterkunde te studeren aan de Universiteit Leiden. Hij kwam in contact met Cola Debrot. Samen met hem gaf hij zijn eerste gedichtenbundel uit in 1957. Hierna richtte hij met anderen een Antilliaans tijdschrift op, Encuentro Antilliano. Zijn debuutroman Dubbelspel (1973) was zijn grootste succes. In 1975 doceerde hij aan het Instituut voor de Opleiding van Leraren in Paramaribo. Na de coup van Bouterse vertrok het gezin naar Curaçao, waar Martinus Arion zich richtte op de standaardisering en promotie van het Papiaments. In 1996 verscheen zijn dissertatie over de oorsprong van het Papiaments: The Kiss of a Slave. Papiamentu's West-African Connections. In 2001 werd hem de Cola Debrotprijs toegekend. In 1992 werd Arion Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, maar in 2008 maakte hij bekend zijn onderscheiding te willen teruggeven aan de Staat der Nederlanden. Hij vond dat Nederland bezig was aan een herkolonisatie van de Antillen.

Bron
-           Prof. dr. Gert Oostindie, directeur KITLV in 'Advies-KITLV-straatnamen-Amsterdam.pdf' d.d. 19-6-2019

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Frank Martinus Arionstraat (1)

De Antillen zijn een eilandengroep ten oosten van het vasteland van Midden-Amerika en omvatten het grootste deel van de West-Indische eilanden (dwz. behalve de Bahama-eilanden). De eilandenboog strekt zich uit tussen 10° en 28° N.Br. en 59° en 85° W.L.; de meer dan 100 eilanden hebben een gezamenlijke oppervlakte van ruim 220 000 km2. Gezamenlijk worden de eilanden ook wel aangeduid als West-Indië. Geografisch kan men de Antillen indelen in drie hoofdgroepen:

-           De noordelijke groep omvat: de Grote Antillen: Cuba, Hispaniola (Haïti en de Dominicaanse Republiek), Porto Rico en Jamaica; de Caymaneilanden; de Turks- en Caicoseilanden; de Maagdeneilanden (Virgin Islands).
-           Tot de tweede en derde hoofdgroep (tezamen de Kleine Antillen) behoren respectievelijk: de bovenwindse eilanden: van Anguilla tot en met Grenada, onderverdeeld in: de Leeward Islands van Anguilla tot en met Marie Galante en de Windward Islands van Dominica tot en met Grenada.
-           De benedenwindse eilanden van Aruba tot en met Isla de Margarita.

Nederlandse Antillen
De Nederlandse Antillen waren tot 10 oktober 2010 een autonoom en zelfbesturend rijksdeel, een land dus, binnen het Koninkrijk der Nederlanden in het Caribisch gebied, met als hoofdstad Willemstad. De Nederlandse Antillen bestonden uit vijf eilanden in het Caribisch Gebied: Bonaire en Curaçao (Benedenwindse Eilanden), Saba, Sint-Eustatius en Sint-Maarten (Bovenwindse Eilanden).

De ene helft van het eiland Sint-Maarten hoorde bij de Nederlandse Antillen. De andere helft, het noordelijke deel van het eiland, heet Saint-Martin en hoort bij Frankrijk. Met ingang van 10 oktober 2010 zijn Curaçao en Sint-Maarten zelfstandige landen binnen het Koninkrijk, net als Aruba. De drie kleinere eilanden zijn een soort gemeenten van Nederland geworden.

Sint Eustatius is een bijzondere Nederlandse gemeente en eiland tussen de Atlantische Oceaan en de Caribische Zee. Sint Eustatius was tot 10 oktober 2010 deel van de Nederlandse Antillen. Het is een van de Bovenwindse Eilanden met een oppervlakte van 21 km² en met 2.768 inwoners (2009). De hoofdplaats van Sint Eustatius is Oranjestad, waar het grootste deel van de bevolking leeft. De Nederlandse wetgeving vervangt vanaf 10 oktober 2010 stapsgewijs de Antilliaanse wetgeving. Alle Nederlandse ministeries worden vertegenwoordigd door de Rijksdienst Caribisch Nederland. 
De kust is steil en wordt hier en daar onderbroken door baaien en strandjes. De centrale vlakte bestaat uit betrekkelijk vruchtbare vulkanische gronden, het zuidelijk deel uit de met enige tropische vegetatie bedekte uitgedoofde vulkaan The Quill, de overige begroeiing bestaat grotendeels uit doornig struikgewas. Er zijn geen rivieren of bronnen. Landbouw, tuinbouw, veeteelt en visserij voorzien in de plaatselijke behoefte. Bij Oranjestad bevindt zich de luchthaven Franklin D. Roosevelt. 
Sint Eustatius werd in 1632 door de Hollanders in bezit genomen. Sint Eustatius werd het meest winstgevende bezit van de West-Indische Compagnie (WIC) en een doorvoerhaven van Afrikaanse slaven in de Trans-Atlantische slavenhandel. In de achttiende eeuw volgde een afwisseling van Franse en Engelse bezettingen. Door de teruggave van de koloniën door de Britten werden Sint Eustatius, Sint Maarten en Saba vanaf 1816 weer Nederlands bezit, maar bleef de voertaal Engels.

Bron
-     Winkler Prins, https://www.winklerprins.com/online/studie/ (13 april 2019)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Sint Eustatiusdreef (1), Sint Eustatiuslaan (1), Sint Eustatiuspad (1), Sint Eustatiuspier (1), Sint Eustatiusstraat (7). Totaal 11.