West-Indische Buurten

Saba is een bijzondere Nederlandse gemeente en eiland tussen de Atlantische Oceaan en de Caribische Zee. Saba was tot 10 oktober 2010 deel van de Nederlandse Antillen. De Nederlandse wetgeving vervangt vanaf 10 oktober 2010 stapsgewijs de Antilliaanse wetgeving. Alle Nederlandse ministeries worden vertegenwoordigd door de Rijksdienst Caribisch Nederland. Saba is het kleinste eiland van de Bovenwindse Eilanden, met een oppervlakte van 13 km2 en met 1.601 inwoners (2009). De hoofdplaats van Saba is The Bottom. Het eiland bestaat uit de Pleistocene, uitgedoofde vulkaan Mount Scenery. Door sterke erosie zijn talrijke, radiaal verlopende kloven ontstaan. De kusten zijn, door inwerking van de zee, zeer steil. Saba is begroeid met een soortenrijke vochtig-tropische vegetatie. 
De belangrijkste werkgever is het bestuurlijk apparaat. Landbouw en visserij dienen de lokale behoefte. Het eiland verkeerde, door de ontoegankelijkheid over zee, lange tijd in een isolement; pas na de aanleg van de landingsbaan op Flat Point (1960) kwam hierin verandering.

Saba werd in 1632 door de Hollanders in bezit genomen. Saba wisselde vaak van koloniale heerser. Het was in bezit van Frankrijk, Spanje, Nederland en van de Britten. In 1816 kwam het definitief bij Nederland.

Bron
-     Winkler Prins, https://www.winklerprins.com/online/studie/ (10 april 2019)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Saba (1), Sabadreef (1), Sabalaan (1), Sabapad (1), Sabapier (1), Sabaplaats (1), Sabastraat (9). Totaal 15.

De nieuwe gronden aan de Saramaccarivier werden uitgegeven tijdens het Engels tussenbestuur. Merendeels werden de gronden niet ontgonnen maar afgewerkt als houtgrond. Een van deze gronden was de houtgrond Wilhelmina-Catherina-Frederika, bijgenaamd Santigron. Onder gouverneur Juriaan François de Fiderici werden de gronden aan de Saramaccarivier uitgegeven, waarbij hij zichzelf niet vergat. In 1799 verkreeg hij, eveneens planter, de 1.500 akkers grote houtconcessie Santigron. Een jaar later verdubbelde hij zijn areaal. In de Surinaamse almanak van 1843 staat vermeld dat plantage ‘de  Nieuwe Hoop’ een plantage vormde met Santigron en het totale oppervlak 5.850 akkers omvatte. L.A de Mesquita voerde directie en C.C. Frencel was de directeur. Er werkten in totaal 69 slaven. In 1863 was de eigenaar Jacob Bueno de Mesquita Izaakzoon en hij kreeg als tegemoetkoming ƒ 2.400,- voor acht slaven. Na de emancipatie trokken de marrons naar de lager gelegen delen langs de rivier. Een van hun belangrijkste dorpen werd gesticht op de verlaten houtgrond en werd eveneens Santigron genoemd. De inwoners verdienden lange tijd hun geld met houtkap en houtbewerking, maar vandaag de dag werken ze vaak in Paramaribo. Ook komen er veel toeristen naar Santigron om het traditionele karakter van het dorp te bewonderen.

Bron
-           Dikland, Philip, 2001 op http://www.suriname-heritage-guide.com/ Rubriek ‘Geschiedkundige informatie’, gebied ‘Saramacca rivier, map  ‘plantages’, Santigron 2001-01 geschiedenis.pdf

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Santigron (1)

Plantage Savonet was een van de eerste plantages op Curaçao en omvatte, samen met plantage Zorgvlied, bijna 1.600 hectare land. Ze voorzag in wol, maïs, zaden, vlees en hout (als grondstof voor verf). In de tweede helft van de negentiende eeuw liepen er 2.400 schapen, 850 geiten, 400 koeien en 60 varkens rond. De honderden slaven woonden in de nabijheid, in kleine hutten die helaas de tand des tijds niet hebben doorstaan. Het oude landhuis werd in 1804 door de Engelsen in band gestoken toen zij binnenvielen. Het werd in zijn oude luister hersteld in het begin van de negentiende eeuw. De buitengebouwen van het koloniale landhuis Savonet liggen bij de entree van het Christoffelpark, rond 1662 gebouwd door Matthias Beck, onderdirecteur van de West-Indische Compagnie. In 2010 is het landhuis heropend na een grondige renovatie en is nu een cultureel museum met informatie over de voormalige plantage en de culturele geschiedenis van Curaçao. 

Bronnen
-           https://www.curacao.com/nl/directory/doen/landhuizen/landhuis-savonet/ (8-1-2019)
-           https://antilliaansdagblad.com/nieuws-menu/18210-landhuis-savonet-krijgt-opknapbeurt (8-1-2019)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Savonet (1)

Sint-Kruis, in het Frans Saint Croix is het zuidelijkste en grootste eiland van de Amerikaanse Maagdeneilanden. De hoofdplaats van de Amerikaanse Maagdeneilanden bevindt zich echter op Saint Thomas. Saint Croix heeft een oppervlakte van 218 km² en ongeveer 54.500 inwoners (2010). Vlissingers hebben Sint-Kruis in de zeventiende eeuw gekoloniseerd. Maar het eiland is in vele handen geweest en was achtereenvolgens een kolonie van Spanje, Nederland, de Orde van Malta, Frankrijk, Denemarken en de Verenigde Staten.

Er zijn twee plaatsen op het eiland: Christiansted met 3000 inwoners en Frederiksted met 830 inwoners (2004). Circa 3 kilometer ten oosten van Frederiksted bevindt zich de St. George Village Botanical Garden, een botanische tuin.

Bron
-     https://nl.wikipedia.org/wiki/Saint_Croix (13 april 2019)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Sint Kruislaan (1)

Sint-Maarten is een land van het Koninkrijk der Nederlanden en eiland tussen de Atlantische Oceaan en de Caribische Zee. Sint-Maarten is sinds 10 oktober 2010 een land van het Koninkrijk der Nederlanden en is een van de Bovenwindse Eilanden. Sint-Maarten bestaat uit een Frans en Nederlands deel. In het Nederlandse deel zijn de belangrijkste nederzettingen Philipsburg, Simpsonbay Village en het Cole Bay-district. Sint-Maarten heeft in totaal een oppervlakte van 87 km² en 74.884 inwoners (2007). Er woont een kleine groep blanken van Europese afkomst en een grote groep kleurlingen. Het negroïde deel van de bevolking is groot vanwege de vroegere slavenarbeid. Sint Maarten heeft Frans en Nederlands als officiële talen. De voertaal is echter Engels, doordat de bevolking voor het grootste deel afstamt van Engelstalige slaven. Sinds 1960 is de bevolking op Sint-Maarten flink toegenomen. Aan het begin van de jaren 1960 woonden er ongeveer 3000 mensen, maar nu zijn het er ruim 30.000. Deze groei wordt veroorzaakt door de sterk groeiende toeristenindustrie van de afgelopen tientallen jaren.

In de tweede helft van de negentiende eeuw en de eerste helft van de twintigste eeuw was er grote armoede op Sint-Maarten. Vanaf de jaren 1950 kwam het toerisme op gang en ging het beter met de economie. Verder is de overheid een van de grotere werkgevers op Sint-Maarten. Daarnaast vindt op het eiland wat visvangst plaats. Door de steeds maar groeiende stroom werkzoekende immigranten is de werkloosheid hoog. 
Het eiland is bergachtig en de kust is voor het grootste deel steil. Door de grote verdamping heeft Sint-Maarten in hoofdzaak een savannevegetatie. De hoogste berg is de Paradise Peek, die in het Franse deel van het eiland ligt. Het klimaat op Sint-Maarten is tropisch. De zon schijnt bijna altijd en de gemiddelde jaartemperatuur is ongeveer 27 graden. Er waait altijd een verkoelende noordoostpassaatwind. De hoeveelheid neerslag is van jaar tot jaar zeer verschillend. Als er regen valt, gebeurt dat meestal in de vorm van korte, hevige buien. Sint-Maarten ligt in een gebied waar veel orkanen voorkomen.
Op Sint-Maarten zijn er savannegebieden en stukken tropisch oerwoud. Er groeien allerlei soorten palmbomen, cactussen, orchideeën, fruitbomen en varens. Andere bekende bomen- en plantensoorten op Sint-Maarten zijn de cacaoboom, kokospalm, cassave en de tamarinde.

Sint-Maarten wordt al sinds 4000 v.C. bewoond. Rond 800 n.C. woonden de Arowak-indianen er. In de veertiende eeuw kwamen de Carib-Indianen die veel oorlogszuchtiger waren en aan kannibalisme deden. Zij noemden het eiland Soualiga, wat zouteiland betekent. Het eiland zou op 11 november 1493 door Columbus ontdekt zijn. Omdat die dag de feestdag van Sint-Maarten is, gaf hij het eiland die naam. De Spanjaarden lieten het eiland aanvankelijk met rust. Rond 1630 vestigden Fransen en Nederlanders zich er, vooral vanwege het aanwezige zout. Zij werden door de Spanjaarden verdreven. In 1648 tekenden de Nederlanders met de Fransen een overeenkomst waarbij het eiland gedeeld werd. Tot 1983 was Sint-Maarten het bestuurlijk centrum van de Nederlandse Bovenwindse Eilanden.

Bron
-     Winkler Prins, https://www.winklerprins.com/online/studie/ (13 april 2019)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Sint Maarten (1), Sint Maartendreef (1),  Sint Maartenlaan (1), Sint Maartenpad (1), Sint Maartenstraat (7), Sint Martinstraat (1). Totaal 12.

Landhuis Slagbaai is na Landhuis Karpata waarschijnlijk het beroemdste landhuis van Bonaire. Het ligt in het Washington Slagbaai National Park, waar ook plantage Washington lag. Deze twee plantages waren zeer groot. Van alle honderden plantages die Nederland bezat tijdens diens koloniale tijd op de Nederlandse Antillen, waren de plantages van Washington en Slagbaai het grootst en meest winstgevend. Op plantage Slagbaai verbouwde men massa’s dividivi-peulen en aloë, en de geslachte geiten ging naar buureiland Curaçao. Hier heeft de plantage ook diens naam aan te danken. Slagbaai is namelijk een verbastering van Slachtbaai, een baai waar geiten geslacht werden. In totaal zijn er meer dan drieduizend geslachte, gepekelde en gedroogde geiten vanaf Boca Slagbaai (inham Slagbaai) naar Curaçao verscheept. Daarmee was Boca Slagbaai de eerst haven van Bonaire. Vanaf deze haven werd in de loop van de tijd ook veel zout verscheept naar Curaçao en Nederland. Zout was in die tijd peperduur en werd onder andere gebruikt voor het pekelen van haringen. Dit zout werd uit de zoutpan gehakt die op plantage Slagbaai aanwezig was (Saliña Slagbaai). Met Landhuis Slagbaai wordt feitelijk het ‘Opzichterhuis Slagbaai’ bedoeld. Daarnaast zijn staan er nog drie andere gebouwen bij Boca Slagbaai: Douanekantoor Slagbaai, Slachthuis Slagbaai en Zoutmagazijn Slagbaai (Mangasina). Het zijn alle vier prachtige historische gebouwen die okergeel gekleurd zijn en rode dakpannen bevatten. De vier gebouwen dateren uit 1868.

Bron
-           https://www.beautiful-bonaire.nl/bezienswaardigheden/landhuis-slagbaai.php (8-1-2019)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Slagbaai (1)

Plantage la Solitude is een voormalige suikerplantage in het district Commewijne gelegen aan de Commetewanekreek. De vroegste vernoeming van La Solitude dateert uit 1667 op een Engelse kaart van Suriname. De eigenaar van de grond is Westrope, over hem is niets bekend. De ‘plantage’ was de enige aan de Commetewane. Na de remigratie van de Engelsen in de periode 1667-1678 werd la Solitude verlaten. La Solitude en de bijbehorende grond Oosterhuijsen zijn alleen in het begin zelfstandige plantages geweest. Daarna zijn ze tot kost- en weidegronden geworden van de plantage Nieuwsorg. Dit blijkt uit een kaart van 1735. De eerste concessie van la Solitude werd in 1684 door gouverneur Van Sommelsdijck toegekend aan Francoise de Bruyn. Daarna volgden nog uitgiftes in 1708 en 1711 aan Gabriel de la Jaille, die toen de eigenaar van Nieuwsorg was. De totale grootte van la Solitude bedroeg 2.500 akkers. De plantage komt niet voor op de emancipatielijsten van 1863, omdat alle slaven aan de hoofdplantage Nieuwsorg behoorden. Na de emancipatie sluit hoofdplantage Nieuwsorg en uiteindelijk verkocht aan de ex-slavenbevolking, zo ook la Solitude. Op de verlaten plantage is in 1999 nog een oud cacao-areaal aanwezig, typisch het product van de creoolse kleinlandbouwers. In 1989 kopen Martha Sybil Kort en haar echtgenoot Robert Henri Power ‘het half aandeel onverdeeld van het oostelijke gedeelte van la Solitude’. Het paar besloot de verlaten plantage actief te gaan benutten en in 1999 startten zij een modern plantenvermeerderingsbedrijf dat in 2005 aan meer dan zeventig mensen werk verschaft.

Bron
-           Dikland, Philip, 1999-2005 op http://www.suriname-heritage-guide.com/ Rubriek ‘Geschiedkundige informatie’, gebied ‘Commewijne rivier, map  ‘plantages’, Solitude 1999-01 geschiedenis.pdf

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Solitude (1)

Srefidensi is een belangrijk begrip in de Surinaamse geschiedenis en betekent ‘onafhankelijkheid’. Het woord is bedacht door de Surinaamse dichter Henri Frans de Ziel, alias Trefossa (1916-1975). ‘Srefi’ betekent in het Sranantongo ‘zelf’ en ‘densi’ zoiets als ‘doen’. Trefossa schreef ook het Surinaamse volkslied.

Bron

-           Gert Oostindie, directeur KITVL in 'Advies-KITLV-straatnamen-Amsterdam.pdf' van 7-6-2019

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Srefidensiplein (1)

Stoelmanseiland of Stoeli is een eiland in de binnenlanden van Suriname, in het ressort Tapanahoni in het oosten van het district Sipaliwini. Stoelmanseiland is gelegen op het punt waar de rivieren Tapanahoni en Lawa samenvloeien in de Marowijne. Stoelmanseiland is genoemd naar de officier Philip Samuel Stoelman die aan het einde van de achttiende eeuw vocht tegen de weggelopen slaven onder leiding van Boni. Tijdens de Binnenlandse Oorlog had het Junglecommando van Ronnie Brunswijk er enige tijd zijn hoofdkwartier.

Bron
-           https://nl.wikipedia.org/wiki/Stoelmanseiland (8-1-2019)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Stoelmanseiland (1)

Pieter, of Peter Stuyvesant (hoogstwaarschijnlijk Peperga (Weststellingwerf), 1611 of 1612 – New York, 1672) was de laatste en een van de bekendste gouverneurs van Nieuw-Nederland. Nieuw-Nederland is de naam van het voormalige Nederlandse kolonie tussen de 38e en 45e breedtegraad aan de oostkust van de huidige Verenigde Staten van Amerika. Nadat hij in de jaren dertig van de zeventiende eeuw in dienst was gekomen van de WIC werd hij in 1642 benoemd tot gouverneur van Curaçao. Hij maakte een begin met de inrichting van een open slavenmarkt op Curaçao voor het Caribisch gebied. Hij kreeg van de WIC de opdracht om  Sint-Maarten op de Spanjaarden te veroveren, maar de expeditie werd een mislukking waarbij hij zijn been verloor. 
Vanaf 1646 moest Stuyvesant zijn gouverneurschap van Curaçao combineren met het gouverneur-generaalschap van Nieuw-Nederland, waar hij door de heren negentien was gekozen om de situatie aldaar te verbeteren. Nieuw-Nederland leed onder conflicten met Indianenstammen, verlies van gebied aan de Engelsen en een chronisch te kort aan kolonisten. Met de komst van Stuyvesant braken langzaam betere tijden aan voor Nieuw-Nederland. Hij reorganiseerde de raad. Aanvankelijk probeerde Stuyvesant de Caribische eilanden en Nieuw-Nederland tot een economische eenheid te smeden, maar dat mislukte omdat Curaçao liever zaken deed met de regio dan met het veel verder gelegen Nieuw-Nederland. Onder zijn strenge regime probeerde Stuyvesant de religieuze vrijheid in de kolonie te beperken en de inwoners te verplichten de Gereformeerde Kerk te bezoeken.

Tijdens zijn bewind heeft Stuyvesant geijverd voor een betere verstandhouding met de omringende Engelse koloniën. Stuyvesants belangrijkste doel was het vastleggen van de grenzen tussen Nieuw-Nederland en de Engelse gebieden. In 1650 werd er een overeenkomst met de Engelsen gesloten waarbij wederzijdse grenzen werden vastgesteld. Hoewel nooit officieel geratificeerd, respecteerden beide partijen de grenzen tot aan de val van Nieuw-Nederland in 1664. Verder heeft Stuyvesant in 1655 een militaire expeditie uitgerust om een eind aan de Zweedse kolonie te maken wat zich binnen de grenzen van Nieuw-Nederland bevond.

In 1664 zond de Engelse koning Karel II een vloot van vier schepen met 450 manschappen naar Nieuw-Amsterdam, die de overgave aan Engeland eisten. Stuyvesant tekende voor de overgave op 24 september 1664. Stuyvesant is in 1672 gestorven in New York.

Bronnen

• Heijer, Henk den, De geschiedenis van de WIC (Zutphen 2002) 79, 85-88, 96.
• https://www.geschiedenis.nl/nieuws/artikel/715/peter-stuyvesant-1610-1672 (29 maart 2019)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Stuyvesantlaan (1), Stuyvesanthof (2), Stuyvesantplein (1), Stuyvesantstraat (3)

Suriname is een republiek in het noorden van Zuid-Amerika, met als hoofdstad Paramaribo. Suriname heeft een oppervlakte van 163.270 km² en 470.784 inwoners. Suriname werd in 1975 onafhankelijk van Nederland. Suriname was eeuwenlang een kolonie van Nederland. Toen het land in 1975 onafhankelijk werd van Nederland, verhuisden veel Surinamers naar Nederland.

Bestuur en administratieve indeling
Suriname is een presidentiële republiek met een parlementaire democratie. De president wordt eens in de vijf jaar gekozen door het parlement. Hij is staatshoofd, opperbevelhebber en regeringsleider. Die laatste taak voert hij uit samen met de vice-president, die ook door het parlement wordt gekozen. De president benoemt de ministers. Het parlement heet De Nationale Assemblée en heeft 51 leden, die voor vijf jaar gekozen worden door de bevolking. Daarin zitten de in totaal 879 leden van alle gekozen raden van het land. Suriname is ingedeeld in tien districten: Paramaribo, Brokopondo, Commewijne, Coronie, Marowijne, Para, Wanica, Sipaliwini, Saramacca en Nickerie. De districten worden beheerd door een districtscommissaris, die door de regering benoemd wordt. De districten zijn weer onderverdeeld in ressorts.