Sloet van de Beele

Ludolph Anne Jan Wilt baron Sloet van de Beele werd op 28 maart 1806 in Voorst geboren. Hij was de zoon van Jan Adriaan Joost baron Sloet en diens vrouw Johanna Jacoba Sara Visscher. Hij werd opgeleid aan Instituut Kinsbergen in Elburg, vanwaar hij haar de Hogeschool in Utrecht vertrok om daar in 1824 rechten te gaan studeren. Hij promoveerde in 1830 op een proefschrift naar oud vaderlands recht. Na zijn studie vestigde hij zich in Zutphen als advocaat. Hij startte zijn ambtelijke carrière in 1847 als griffier van de Staten van Gelderland, een functie die hij tot 1860 uitoefende. Op 23 juni 1861 benoemde Koning Willem III hem tot de nieuwe gouverneur-generaal van Nederlands-Indië. Hij arriveerde op 17 oktober 1861 in Batavia en nam het bewind over van de vicepresident van de Raad van Indië. Sloet van de Beele was nooit eerder in Indië geweest. Hij werd gezien als een goedhartige maar zwakke bestuurder. Hij maakte vijf reizen over Java, Madoera en Bali. Sloet van de Beele zag geen reden om aan het cultuurstelsel abrupt een einde te maken. Geleidelijkheid was het uitgangspunt. De theecultures werden verder overgedragen aan particulieren. In de Preanger, dat vrijwel volledig werd beheerst door koffiecultures, was het Preangerstelsel nog steeds dominant. Boeren werden gedwongen land te ontginnen, koffiebonen te planten, de oogst te verzorgen en af te leveren bij de gouvernementspakhuizen.  De vijf regenten in dit gebied werden nauwelijks gecontroleerd.

Sloet van de Beele besloot een onderzoek in te stellen. Herendiensten werden verminderd en hen werd het recht ontnomen belasting te heffen. Het cultuurstelsel werd van binnenuit uitgehold en geleidelijk er werd overgeschakeld naar een meer liberaal stelsel. Was het specerijenmonopolie een van de fundamenten van de VOC, geleidelijk was dit monopolie minder belangrijk geworden. Plantjes werden de archipel uitgesmokkeld en elders kon de ontwikkeling aan een opmars beginnen. De concurrentie nam toe. De havens van Ambon, Ternate en Banda waren al vrijhavens geworden. Sloet van de Beele maakte een einde aan het monopolie. Hij was er ook van overtuigd dat een betere infrastructuur noodzakelijk was. Hij verleende dan ook concessies voor het aanleggen van spoorlijnen. Sloet van de Beele vertrok in 1866 naar Nederland. Zijn landvoogdij was een periode van betrekkelijke rust geweest en politieke liberalisering. Hij eindigde zijn carrière als president-curator van de universiteit van Leiden in 1876.
Sloet van de Beele was getrouwd met zijn nicht Jacoba Maria Visscher, die hem zeven kinderen schonk. Sloet van de Beele overleed op 10 december 1890 te Arnhem.

Bronnen
-           J. Bezemer, Beknopte Encyclopaedie van Nederlandsch-Indië (1921), p.562.
-           P.A. van der Lith en Joh. F. Snelleman, Encyclopaedie van Nederlandsch-Indië, deel 3 (1896-1905), p.627-628.
-           L.P. van Putten, Ideaal en werkelijkheid, Gouverneurs-generaal in dienst van de Staat 1796-1945 (2002), p.134-139.
-           P.C. Molhuysen, P.J. Blok en L. Knappert, Nieuw Nederlandsch Biografisch Woordenboek, deel 5 (Leiden 1921), p.751-753.
-           https://nl.wikipedia.org/wiki/Ludolph_Anne_Jan_Wilt_Sloet_van_de_Beele (3-12-2017)

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Sloet van de Beelestraat (1)