Santigron

De nieuwe gronden aan de Saramaccarivier werden uitgegeven tijdens het Engels tussenbestuur. Merendeels werden de gronden niet ontgonnen maar afgewerkt als houtgrond. Een van deze gronden was de houtgrond Wilhelmina-Catherina-Frederika, bijgenaamd Santigron. Onder gouverneur Juriaan François de Fiderici werden de gronden aan de Saramaccarivier uitgegeven, waarbij hij zichzelf niet vergat. In 1799 verkreeg hij, eveneens planter, de 1.500 akkers grote houtconcessie Santigron. Een jaar later verdubbelde hij zijn areaal. In de Surinaamse almanak van 1843 staat vermeld dat plantage ‘de  Nieuwe Hoop’ een plantage vormde met Santigron en het totale oppervlak 5.850 akkers omvatte. L.A de Mesquita voerde directie en C.C. Frencel was de directeur. Er werkten in totaal 69 slaven. In 1863 was de eigenaar Jacob Bueno de Mesquita Izaakzoon en hij kreeg als tegemoetkoming ƒ 2.400,- voor acht slaven. Na de emancipatie trokken de marrons naar de lager gelegen delen langs de rivier. Een van hun belangrijkste dorpen werd gesticht op de verlaten houtgrond en werd eveneens Santigron genoemd. De inwoners verdienden lange tijd hun geld met houtkap en houtbewerking, maar vandaag de dag werken ze vaak in Paramaribo. Ook komen er veel toeristen naar Santigron om het traditionele karakter van het dorp te bewonderen.

Bron
-           Dikland, Philip, 2001 op http://www.suriname-heritage-guide.com/ Rubriek ‘Geschiedkundige informatie’, gebied ‘Saramacca rivier, map  ‘plantages’, Santigron 2001-01 geschiedenis.pdf

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Santigron (1)