Joliceour

Jolicoeur (? - 1773 of 1774) was een Surinaamse vrijheidsstrijder. In 1772 vluchtte hij van de plantage Fauquemberg naar Fort Buku, de versterkte nederzetting van de Boni-Marrons. In de daarop volgende jaren nam hij deel aan verschillende overvallen op plantages en aan de strijd van de Marrons met de troepen van het gouvernement. Jolicoeur wordt meestal in één adem genoemd met de vrijheidsstrijders en guerrillaleiders Boni en Baron, omdat John Gabriël Stedman hen in zijn boek Reize naar Surinamen, en door de binnenste gedeelten van Guiana (1799-1800) met elkaar in verband bracht. Hoogbergens kritische bespreking van Stedmans visie op de Boni-oorlogen laat zien dat Jolicoeur niet tot een van de leiders behoorde in de opstand.
Op nieuwjaarsdag 1772 vluchtten negen slaven van de plantage Fauquemberg, onder wie Joanna, haar moeder Cery en hun beschermer Jolicoeur. Zij slaagden erin de versterkte nederzetting Fort Buku van Boni te bereiken en worden opgenomen bij de daar al gevestigde Boni-Marrons. Jolicoeur nam vervolgens deel aan verschillende overvallen op plantages die de Boni’s uitvoerden om aan wapens en kruit te komen.

Op 28 mei 1772 overvielen de Marrons van Buku de plantage Nieuw-Roosenbeek, waar Schültz toen directeur van was. Jolicoeur bevindt zich onder de overvallers. Op 27 juni 1772 nam Jolicoeur deel aan de overval op de plantage Poelwijk waar hij net als Baron gewond raakte. In juli 1772 vond de belegering van Buku plaats door soldaten onder leiding van Kapitein Oorsinga en Luitenant Keller. Een aanval van de Marrons op het kamp van de belegeraars met de geweren en de munitie die waren buitgemaakt tijdens de overval op Poelwijk was succesvol. Het beleg van Buku werd opgeheven. Bij de achtervolging van de soldaten sneuvelden enkele Marrons en onder de gewonden bevonden zich Baron en Jolicoeur. Op 20 september 1772 werd een nieuwe aanval op Buku ingezet onder leiding van luitenant Jurriaan Francois de Friderici. De Boni’s moesten zich terugtrekken uit Buku. In de archieven zijn twee versies over de dood van Jolicoeur terug te vinden, beide gebaseerd op de procesverbalen opgemaakt bij het verhoren van gevangengenomen Marrons. In juni 1773 raakten de Marrons slaags met een bospatrouille onder het commando van luitenant Lepper. Daarbij sneuvelden twintig soldaten en Lepper zelf. Volgens Kupido Abo van Poelwijk werden bij dit gevecht ook zes Boni’s gedood, waaronder Jolicoeur. Volgens Johannes van ’s-Haagenbosch werden Jolicoeur en Baron gedood op 25 juli 1774 bij een overval op de houtgrond van Winne in het Patamaccagebied.

Bronnen

• Hoogbergen, Wim, De Boni-oorlogen, 1757-1860; Marronage en guerrilla in Oost-Suriname (Utrecht 1985) 80-85, 150-187, 191, 207, 446-450.
• Meel, Peter, en Hans Ramsoedh (red.), Ik ben een haan met een kroon op mijn hoofd. Pacificatie en verzet in koloniaal en postkoloniaal Suriname (Amsterdam 2007) 75-92.

Vernoemingen in Indische buurten (aantal keren)
Joliceourstraat (1)